قال امام علی (علیه السلام) :
«تنهایی انسان برای او بهتر از همنشین بد است »
از انجایی که انسان بالطبع اجتماعی افریده شده است و در حوزه های مختلف با افراد متفاوت مدام در حال ارتباط است لذا این طبع انسان اقتضا می کند که در کنار او دوست و همدمی باشد تا بتواند در این عرصه همراه وهمگام او باشد اما چون تاثیر پذیری از دوستان در تمام سنین بسیار است ودوستان هر کس مبنای قضاوت دیگران نسبت به اخلاق و شخصیت او هستند از این رو باید دقت زیادی در انتخاب صورت بپذیرد همانطور که شاعر گفته است :
«تو بگو با کیان زیستی پس انگه بگویم که تو کیستی»
این نشان دهنده ی تاثیرپذیری فوق العاده از دوستان است که با دیدن دوست فرد متوجه شخصیت او می شوند چون اگر قرار باشد که کسی را به عنوان دوست و رفیق خود انتخاب کنیم که فعل و انفعلات او عکس چیزهای باشد که برای ما ملاک است دیگر نمی توان انرا دوست دانست بلکه دیگر در اینجا مضمون این حدیث شریف می شود:
«تنهایی انسان برای او بهتر از همنشین بد است »
بنابرین کسانی که به فکر سلامت اخلاق، تهذیب نفس وتکامل شخصیت خود هستند باید در انتخاب دوست معیارهای اساسی را لحاظ بکنند از جمله ی انها:
«متدین بودن 
ولایت مدار بودن
یاری رساندن به دوست در مشکلات و گرفتاری»
حال که متوجه این موضوع شدیم که دوستان هر فرد بر شخصیت او تاثیر بسزایی دارند پس باید نهایت سعی خود را انام بدهیم که دوستان خوبی را برانگیزیم وتا جایی که می توانیم از دوستان ناباب دوری کنیم که شاعر هم در مذمت این گونه افراد بسیار زیبا سروده است که :
«یار بد بدتر بود از مار بد مار بد تنها همی بر جان زند 
یار بد برجان وبر ایمان زند»
البته نباید به دنبال دوستانی باشیم که بی عیب ونقص باشند چون چنین افرادی با این خصوصیات تنها معصومین می توانند باشند بلکه باید در صدد دوستانی باشیم که کمترین را دارا باشند.